Skontaktuj się z nami:
602 510 317, 781 833 444

Zajdel & Szafraniec

Publikacje

Kategorie wierzytelności a ogłoszenie upadłości i zaspokojenie wierzycieli

Zdarza się czasem, że dana osoba zaciąga u innej (lub też innych) dług, uważając, iż poradzi sobie z jego spłatą. Jednakże nie zawsze okazuje się to możliwe. W związku z tym istnieje postępowanie upadłościowe, o które może wnioskować do sądu nie tylko wierzyciel (lub też wierzyciele), lecz również sam dłużnik. Postępowanie takie może zostać wszczęte w sytuacji, gdy nie posiada on już żadnych pieniędzy, które mógłby przeznaczyć na spłatę długu. Dysponuje jednak jakimś majątkiem, który w toku postępowania może zostać spisany i sprzedany – a uzyskane w ten sposób pieniądze mają zostać przeznaczone na spłatę długów dłużnika (zwanego w prawodawstwie upadłym). Tak więc celem wszczęcia postępowania upadłościowego jest odzyskanie przez wierzycieli wszystkich zaległości pieniężnych, które należą im się z racji niegdyś udzielonej (i nie spłaconej do końca lub wcale) pożyczki a których nie mogą w inny sposób odzyskać – z racji niewypłacalności dłużnika. Oznacza to zatem, że wierzyciele otrzymają należne im pieniądze. Czy jednak na pewno każdy wierzyciel zostanie spłacony do końca? Nie jest to wcale oczywiste. Istnieją bowiem kategorie wierzytelności i kolejność spłaty uzależniona jest od tego, do której kategorii zostanie zakwalifikowany dany wierzyciel.

Kategorie wierzytelności to kolejność ustalona w Ustawie z dnia 28.02.2003r – Prawo upadłościowe (Dz. U. z 2015r poz. 233 z późn. zm.), w jakiej zaspakajane są poszczególne wierzytelności (należności) z funduszów masy upadłości. Kolejność w jakiej zostanie zaspokojona dana wierzytelność (należność), zależy co do zasady od kategorii, do której jest ona zaliczana. Czym wyższa kategoria, do której jest zaliczona dana wierzytelność (należność), tym większa szansa na jej zaspokojenie.

Prawo upadłościowe w art. 342 rozróżnia następujące kategorie wierzytelności:

Kategoria pierwsza, do której zalicza się:

  • należności alimentacyjne;
  • renty za wywołanie choroby, niezdolności do pracy, kalectwa lub śmierci oraz z tytułu zmiany uprawnień objętych treścią prawa dożywocia na dożywotnią rentę;
  • należności z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia masy upadłości;
  • należności z zawartych przez upadłego przed ogłoszeniem upadłości umów, których wykonania zażądał syndyk;
  • należności powstałe w postępowaniu restrukturyzacyjnym z czynności zarządcy albo należności powstałe z czynności dłużnika dokonanych po otwarciu postępowania restrukturyzacyjnego niewymagających zezwolenia rady wierzycieli albo zgody nadzorcy sądowego lub dokonanych za zezwoleniem rady wierzycieli albo zgodą nadzorcy sądowego, jeżeli upadłość ogłoszono w wyniku rozpoznania uproszczonego wniosku o ogłoszenie upadłości jak również należności z tytułu kredytu, pożyczki, obligacji, gwarancji lub akredytyw lub innego finansowania przewidzianego układem przyjętym w postępowaniu restrukturyzacyjnym i udzielonego w związku z wykonaniem takiego układu, jeżeli upadłość ogłoszono w wyniku rozpoznania wniosku o ogłoszenie upadłości złożonego nie później niż trzy miesiące po prawomocnym uchyleniu układu;
  • przypadające za czas przed ogłoszeniem upadłości należności ze stosunku pracy (oraz odpowiednio – roszczenia Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych o zwrot z masy upadłości świadczeń wypłaconych przez Fundusz pracownikom upadłego) z wyjątkiem roszczeń z tytułu wynagrodzenia reprezentanta upadłego lub wynagrodzenia osoby wykonującej czynności związane z zarządem lub nadzorem nad przedsiębiorstwem upadłego;
  • należności rolników z tytułu umów o dostarczenie produktów z własnego gospodarstwa rolnego;
  • przypadające za trzy ostatnie lata przed ogłoszeniem upadłości należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne w rozumieniu Ustawy z dnia 13.10.1998r o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2015 r. poz. 121, 689 i 978) wraz kosztami postępowania i egzekucji vide 342 ust. 1 pkt 1 p.u.; art. 342 ust. 3 p.u.

Kategoria druga, do której zalicza się:

inne należności, jeżeli nie podlegają zaspokojeniu w kategorii trzeciej, wraz kosztami postępowania i egzekucji, w tym podatki i daniny publiczne oraz pozostałe należności z tytułu składek na ubezpieczenie społeczne vide art. 342 ust. 1 pkt 2 p.u;

Kategoria trzecia, do której zalicza się:

  • odsetki za opóźnienie od należności ujętych w wyższych kategoriach w kolejności, w jakiej podlega zaspokojeniu kapitał;
  • kary umowne w części przewyższającej wysokość szkody;
  • sądowe i administracyjne kary pieniężne;
  • należności z tytułu darowizn i zapisów oraz innych czynności pod tytułem nieodpłatnym vide 342 ust. 1 pkt 3 p.u..

Kategoria czwarta do której zalicza się:

  • należności z tytułu pożyczek oraz innych czynności prawnych o podobnych skutkach dokonanych w toku postępowania restrukturyzacyjnego, jak również w ramach wykonania układu w szczególności dostawy towaru z odroczonym terminem płatności, dokonanej na rzecz upadłego będącego spółką kapitałową w okresie pięciu lat przed ogłoszeniem upadłości, wraz z odsetkami;
  • należności z tytułu pożyczek oraz innych czynności prawnych o podobnych skutkach dokonanych przez wspólników albo akcjonariuszy dysponujących mniej niż 10% głosów na zgromadzeniu wspólników albo na walnym zgromadzeniu spółki, chyba że są oni członkami organów spółki lub faktycznie prowadzą jej sprawy;
  • należności wspólnika albo akcjonariusza, który stał się nim w wyniku konwersji wierzytelności na udziały lub akcje dokonanej w ramach zawartego układu, z tytułu pożyczek oraz innych czynności prawnych o podobnych skutkach dokonanych przed taką konwersją.

Do pożyczek lub innych czynności prawnych o podobnych skutkach dokonanych przez podmiot, który dysponuje bezpośrednio większością głosów na zgromadzeniu wspólników albo na walnym zgromadzeniu w spółce kapitałowej lub dysponuje bezpośrednio większością głosów w spółce osobowej, będącej wspólnikiem albo akcjonariuszem upadłej spółki, która otrzymała pożyczkę lub była beneficjentem czynności prawnej o podobnych skutkach, przepisy ust. 1 pkt 4 i ust. 5 stosuje się odpowiednio.

Wierzytelność nabyta w drodze przelewu lub indosu po ogłoszeniu upadłości, podlega zaspokojeniu w kategorii drugiej, jeżeli nie podlega zaspokojeniu w kategorii trzeciej. Nie dotyczy to jednak wierzytelności powstałej w toku postępowania upadłościowego wskutek czynności syndyka albo w toku postępowania układowego lub postępowania naprawczego wskutek czynności zarządcy lub czynności dłużnika dokonanych za zgodą nadzorcy sądowego vide art. 342 ust. 2 p.u.

Zasadą jest, że z masy upadłości na bieżąco w toku postępowania zaspokajane są  koszty postępowania upadłościowego i wydatki niezbędne do osiągnięcia celu postępowania oraz wydatki wynikające z czynności syndyka po ogłoszeniu upadłości, tzw. koszty postępowania wskazane w art. 230 p.u. Tego rodzaju należności są zaspakajane na bieżąco z masy upadłości w toku postępowania vide art. 231 ust. 1 p.u. w zw. z art. 343 p.u. Dodatkowo, zgodnie z omawianą zasadą zaspakajane są zobowiązania alimentacyjne ciążące na upadłym, przypadające za czas po ogłoszeniu upadłości w terminach ich płatności, do dnia sporządzenia ostatecznego planu podziału, każdorazowo dla każdego uprawnionego w kwocie nie wyższej niż minimalne wynagrodzenie za pracę. Pozostała część tych należności nie podlega zaspokojeniu z masy upadłości vide art. 343 ust. 2 p.u.

Jeżeli suma przeznaczona do podziału nie wystarcza na zaspokojenie w całości wszystkich należności, należności dalszej kategorii zaspokaja się dopiero po zaspokojeniu w całości należności poprzedzającej kategorii tj. należności z kategorii drugiej będą zaspokojone dopiero, gdy zostaną zaspokojone należności z kategorii pierwszej, a należności z kategorii trzeciej wówczas, gdy zostaną zaspokojone należności z kategorii drugiej vide art. 344 p.u tzw. zasada uprzywilejowania.

Z kolei gdy majątek nie wystarcza na zaspokojenie w całości wszystkich należności tej samej kategorii, należności te zaspokaja się stosunkowo do wysokości każdej z nich vide art. 344 p.u. Oznacza to, że np. gdy masa upadłości nie wystarcza na zaspokojenie pierwszej kategorii w całości, to należności do nich zaliczane będą zaspakajane proporcjonalnie do ich wysokości, a kategoria druga i trzecia w ogóle nie zostanie zaspokojona, tzw. zasada proporcjonalności.

Należy przy tym zaznaczyć, że wskazanie kategorii, do której należy wierzytelność stanowi jeden z wymogów formalnych zgłoszenia wierzytelności. Niemniej błędne zakwalifikowanie wierzytelności do danej kategorii nie będzie skutkować żadnymi negatywnymi konsekwencjami dla wierzyciela.

Inne zasady zaspakajania dotyczą tzw. wierzycieli rzeczowych czyli takich, których wierzytelności zabezpieczone są hipoteką, zastawem, zastawem rejestrowym, zastawem skarbowym lub hipoteką morską lub którzy mieli inne prawa lub roszczenia związane z  rzeczami należącymi do upadłego. Tacy wierzyciele bowiem zaspakajają się co do zasady ze środków uzyskanych z likwidacji danego przedmiotu, w związku z którym ich wierzytelności były zabezpieczone lub z którym związane było ich prawo lub roszczenia vide art. 345 p.u. I tak – jeśli przepis szczególny nie stanowi inaczej – w przypadku wierzytelności zabezpieczonych hipoteką, zastawem, zastawem rejestrowym, zastawem skarbowym i hipoteką morską a także wygasających według przepisów Ustawy Prawo upadłościowe praw oraz skutków ujawnienia praw i roszczeń osobistych ciążących na nieruchomości, użytkowaniu wieczystym, spółdzielczym własnościowym prawie do lokalu lub statku morskim wpisanym do rejestru okrętowego, to podlegają one zaspokojeniu z sumy uzyskanej z likwidacji obciążonego przedmiotu pomniejszonej o koszty likwidacji tego przedmiotu oraz inne koszty postępowania upadłościowego w wysokości nieprzekraczającej dziesiątej części sumy uzyskanej z likwidacji, nie więcej jednak niż o taką część kosztów postępowania upadłościowego, która wynika ze stosunku wartości obciążonego przedmiotu do wartości całej masy upadłości vide art. 345 ust. 1 p.u.

W / w wierzytelności, prawa oraz roszczenia są zaspokajane w kolejności przysługującego im pierwszeństwa vide art. 345 ust. 2 p.u. W równym stopniu z w / w wierzytelnościami, prawami i roszczeniami zaspokaja się roszczenia o świadczenia uboczne objęte zabezpieczeniem na mocy odrębnych przepisów. Przypadającą wierzycielowi sumę zalicza się przede wszystkim na należność główną, następnie na odsetki i pozostałe roszczenia o świadczenia uboczne, z tym że koszty postępowania uwzględnia się w ostatniej kolejności vide art. 345 ust. 3 p.u.

Pewnym pierwszeństwem w zaspokojeniu przed niektórymi z w / w wierzycieli cieszą się jednak w pewnym zakresie niektóre rodzaje wierzytelności m.in. wierzytelności alimentacyjne i pracownicze vide art. 346 p.u. W przypadku bowiem sprzedaży nieruchomości, prawa użytkowania wieczystego, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu lub statku morskiego wpisanego do rejestru okrętowego, przed zaspokojeniem wierzytelności zabezpieczonych hipoteką albo hipoteką morską oraz innych praw, w tym praw i roszczeń osobistych, które ciążyły na przedmiocie sprzedaży i które w wyniku sprzedaży wygasły, zaspokaja się:

  • należności alimentacyjne w zakresie wskazanym w  art. 343 ust. 2 p.u.;
  • należności przypadające za czas po ogłoszeniu upadłości renty za wywołanie choroby, niezdolności do pracy, kalectwa lub śmierci i renty z tytułu zamiany uprawnień objętych treścią prawa dożywocia na dożywotnią rentę;
  • wynagrodzenia za pracę pracowników wykonujących pracę na nieruchomości, statku lub w lokalu za okres ostatnich trzech miesięcy przed sprzedażą, jednakże tylko do wysokości trzykrotnego minimalnego wynagrodzenia za pracę.

Jak wspomniano na wstępie zdarza się czasem, że dana osoba zaciąga u innej (lub też innych) dług, uważając, iż poradzi sobie z jego spłatą. Jednakże nie zawsze okazuje się to możliwe i co dalej? W takiej sytuacji należy rozważyć ogłoszenie upadłości. Problematyka dopuszczalności, przebiegu jak również skutków ogłoszenia upadłości normowana jest we wspomnianej już obowiązującej od dnia 28.10.2003r Ustawie – Prawo upadłościowe.

Czym w takim razie jest upadłość?

Jest to procedura wszczynana w razie niewypłacalności dłużnika, polegająca głównie na wspólnym dochodzeniu roszczeń przez wszystkich jego wierzycieli. Upadłość to tzw. egzekucja uniwersalna prowadzona na rzecz wszystkich wierzycieli dłużnika, ze wszystkich składników jego majątku jednocześnie. Upadłość może być gospodarcza i konsumencka.

Celem upadłości jest to, aby roszczenia wierzycieli mogły zostać zaspokojone w jak najwyższym stopniu. Wierzyciele mają zostać zaspokojeni równomiernie.
Upadłość można ogłosić wtedy, kiedy dłużnik jest niewypłacalny tzn., kiedy jego zobowiązania przekraczają wartość jego majątku.

Upadłość może ogłosić:

  • osoba fizyczna prowadząca we własnym imieniu działalność gospodarczą;
  • osoba prawna prowadząca we własnym imieniu działalność gospodarczą;
  • jednostka organizacyjna nieposiadająca osobowości prawnej, której ustawa przyznaje zdolność prawną, prowadząca we własnym imieniu działalność gospodarczą lub zawodową np. sp. jawna;
  • spółka z ograniczona odpowiedzialnością i spółka akcyjna nieprowadząca działalności gospodarczej;
  • wspólnicy spółki partnerskiej;
  • wspólnicy osobowych spółek handlowych ponoszących odpowiedzialność zobowiązania spółki bez ograniczenia całym swoim majątkiem.

Upadłości nie może ogłosić:

  • Skarb Państwa;
  • jednostka samorządu terytorialnego np. gmina;
  • uczelnia;
  • publiczny samodzielny zakład opieki zdrowotnej;
  • osoba fizyczna prowadząca gospodarstwo rolne.

Istnieją dwie odmiany postępowania upadłościowego:

  • Upadłość likwidacyjna – ma ona na celu sprzedaż majątku niewypłacalnego przedsiębiorcy i zaspokojenie wierzycieli z pieniędzy uzyskanych ze sprzedaży. Powołuje się wtedy syndyka, który obejmuje majątek upadłego, zarządza nim, zabezpiecza przed zniszczeniem. Po sporządzeniu spisu inwentarza syndyk przeprowadza likwidację masy upadłości. Likwidację masy upadłości dokonuje się poprzez sprzedaż przedsiębiorstwa upadłego w całości albo częściach, ściągnięcie wierzytelności od dłużników upadłego, sprzedaż nieruchomości i ruchomości.
    Upadłość mająca na celu zawarcie układu – w tym przypadku przedsiębiorca kontynuuje działalność oraz zawiera układ z wierzycielami. Układ wygląda przeważnie tak, że wierzyciele zgadzają się na odroczenie płatności, rozłożenie spłaty długów na raty czy zmniejszenie sumy długów;
  • Likwidacja masy upadłości – polega ona na sprzedaży praw majątkowych wchodzących w skład masy upadłości, ściągnięciu wierzytelności od dłużników. Celem jest sprzedaż przedsiębiorstwa upadłego w całości albo w części. Ze sprzedaży składników masy upadłości (likwidacji) powstają fundusze masy upadłości.

Zgodnie z treścią art. 68 Ustawy: skład masy upadłości ustala: syndyk, nadzorca sądowy albo zarządca na podstawie wpisów w księgach upadłego oraz dokumentów bezspornych. Gdyby została ogłoszona upadłość z możliwością zawarcia układu, sędzia komisarz może postanowić, aby tę masę ustalił sam upadły pod nadzorem nadzorcy sądowego.

Masę upadłościową ustala się przez sporządzenie spisu inwentarza oraz dokonując oszacowania majątku, który do niej wchodzi. Przyjmuje się jednocześnie, iż rzeczy, które znajdują się w posiadaniu upadłego w dniu ogłoszenia jego upadłości, należą do jego majątku. Z masy upadłości wyłącza się składniki, które nie należą do majątku upadłego. Zaznaczyć należy, że ogłoszenie upadłości nie wpływa w żaden sposób na prawa własności upadłego. Zmiana prawa własności może dopiero nastąpić w sytuacji, gdy mienie należące do upadłego zostanie zbyte.

Zgłoszenie wierzytelności należy skierować do sądu upadłościowego – sądu rejonowego – sądu gospodarczego (sąd rejonowy wydział gospodarczy ds. upadłościowych i naprawczych). W zawiadomieniu o upadłości syndyk wskazuje, do jakiego sądu powinno zostać skierowanie zgłoszenie wierzytelności. Wierzytelność powinna zostać zgłoszona w terminie wskazanym w postanowieniu o ogłoszeniu upadłości dłużnika. Wszystkie powyższe informacje, tj. termin zgłoszenia wierzytelności, dane syndyka ,jak również dokładny adres właściwego w danej sprawie sądu upadłościowego, wierzyciele znajdą w otrzymanym zawiadomienie o upadłości. Zgodnie z dyspozycją art. 176 ust. 1: Syndyk zawiadamia o upadłości tych wierzycieli, których adresy są znane na podstawie ksiąg upadłego, a także komornika ogólnej właściwości upadłego. Powyższe zawiadomienie o upadłości jest również zawsze publikowane w Monitorze Sądowym i Gospodarczym oraz w dzienniku o zasięgu lokalnym.

Wierzyciel upadłego, który chce uczestniczyć w postępowaniu upadłościowym, jeżeli niezbędne jest ustalenie jego wierzytelności, powinien w terminie oznaczonym w postanowieniu o ogłoszeniu upadłości zgłosić sędziemu – komisarzowi swoją wierzytelność. Zazwyczaj termin ten wynosi od jednego do trzech miesięcy od obwieszczenia o ogłoszeniu upadłości. Zgłoszenie wierzytelności obowiązkowo powinno być sporządzone w formie pisemnej i spełniać wymogi pisma procesowego w rozumieniu przepisów KPC. Wierzyciel powinien złożyć zgłoszenie wierzytelności w dwóch egzemplarzach i dotyczy to zarówno samego pisma, jak i załączników.

Prawidłowo sporządzone zgłoszenie wierzytelności powinno zawierać poniższe dane.

  • imię i nazwisko bądź nazwę albo firmę wierzyciela i odpowiednio jego miejsce zamieszkania albo siedzibę;
  • określenie wierzytelności wraz z należnościami ubocznymi oraz wartość wierzytelności niepieniężnej – polega to na wskazaniu kwoty wierzytelności lub jej wartości, natomiast poprzez należności uboczne należy rozumieć, np. odsetki;
  • dowody stwierdzające istnienie wierzytelności – jest to najistotniejsza część zgłoszenia, która ma na celu wykazanie, że wierzytelność istnieje oraz że ma określoną wysokość. Dowodem potwierdzającym istnienie wierzytelności będzie przede wszystkim dokument, np. załączona przez wierzyciela umowa o świadczeniu usług oraz wystawiona na jej podstawie faktura VAT, która nie została uregulowana przez upadłego, mimo upływu terminu płatności;
  • kategorię, do której wierzytelność ma być zaliczona. Zakwalifikowanie wierzytelności do poszczególnych kategorii skutkuje kolejnością, w jakiej wierzyciele będą zaspokajani z funduszów masy upadłości. W praktyce wierzyciel będący kontrahentem dłużnika będzie zgłaszał swoją wierzytelność do kategorii czwartej;
  • zabezpieczenia związane z wierzytelnością oraz oświadczenie wierzyciela, w jakiej prawdopodobnie sumie wierzytelność nie będzie zaspokojona z przedmiotu zabezpieczenia. Wymaga to oszacowania, jaką wartość rynkową ma przedmiot zabezpieczenia, bowiem to z jego sprzedaży pochodzić będą podstawowe środki na zaspokojenie wierzytelności na tym przedmiocie zabezpieczone;
  • w razie zgłoszenia wierzytelności, w stosunku, do której upadły nie jest dłużnikiem osobistym, należy wskazać przedmiot zabezpieczenia, z którego wierzytelność podlega zaspokojeniu, czyli np. wskazanie nieruchomości, na której zostało ustanowione zabezpieczenie w postaci hipoteki poprzez załączenie do zgłoszenia wierzytelności odpisu z księgi wieczystej;
  • opis stanu sprawy, jeżeli co do wierzytelności toczy się postępowanie sądowe lub administracyjne, czyli np. informacja, że wierzyciel wytoczył przeciwko upadłemu powództwo o zapłatę;
  • jeżeli wierzyciel jest wspólnikiem albo akcjonariuszem spółki będącej upadłym, należy wskazać ilość posiadanych udziałów albo akcji oraz ich rodzaj.

Zgłoszenie wierzytelności może zostać złożone zarówno osobiście przez samego wierzyciela, jak również za pośrednictwem profesjonalnego pełnomocnika – radcy prawnego lub adwokata. Jednak należy pamiętać, iż w przypadku samodzielnego zgłoszenia, wszystkie załączone dokumenty, takie jak dowody na istnienie wierzytelności w postaci umów czy faktur muszą być złożone w oryginale bądź w formie notarialnie poświadczonego odpisu.

Jeżeli zgłoszenie wierzytelności odpowiada wymaganiom stawianym przez ustawę, sędzia – komisarz przekazuje odpis zgłoszenia syndykowi, nadzorcy sądowemu albo zarządcy. Jeżeli zgłoszenia wierzytelności dokonuje przedsiębiorca lub wierzyciel reprezentowany przez pełnomocnika procesowego, którym jest adwokat lub radca prawny, to w wypadku, gdy nie odpowiada ono wymaganiom określonym w ustawie lub zawiera inne braki, podlega zwrotowi bez wzywania do jego uzupełnienia. W przypadku braków formalnych w zgłoszeniu dokonanym przez osobę fizyczną powinna ona zostać wezwana do ich uzupełnienia.

Syndyk, nadzorca sądowy albo zarządca sprawdza, czy zgłoszona wierzytelność znajduje potwierdzenie w księgach rachunkowych lub innych dokumentach upadłego i we wpisach w księdze wieczystej lub rejestrach, oraz wzywa upadłego do złożenia w określonym terminie oświadczenia, czy wierzytelność uznaje.  Następnie po upływie terminu do zgłoszenia wierzytelności i ich sprawdzeniu syndyk, nadzorca sądowy albo zarządca sporządza listę wierzytelności.

Zgodnie z ustawą na liście wierzytelności umieszcza się w osobnych rubrykach następujące dane:

  • sumę, w jakiej wierzytelność podlega uznaniu;
  • kategorię, w jakiej wierzytelność podlega zaspokojeniu;
  • istnienie i rodzaj zabezpieczenia wierzytelności oraz określenie sumy, według której będzie obliczany głos wierzyciela; sumę tę oznacza się według tej części wierzytelności, która prawdopodobnie nie będzie zaspokojona z przedmiotu zabezpieczenia;
  • czy wierzytelność jest uzależniona od warunku;
  • czy wierzycielowi przysługuje prawo potrącenia;
  • stan postępowania sądowego lub administracyjnego w sprawie zgłoszonej wierzytelności, jej zabezpieczenia lub prawa potrącenia.

Jeżeli syndyk, nadzorca sądowy albo zarządca zaprzeczają w całości lub w części oświadczeniom złożonym przez wierzyciela, to uzasadniają ten fakt w osobnej rubryce. Następnie umieszczają na liście wierzytelności także oświadczenie upadłego i podane przez niego uzasadnienie (jeżeli upadły złożył takie oświadczenie) albo wzmiankę, że upadły oświadczenia takiego nie złożył i z jakiej przyczyny.

Reasumując:

Zasadniczym sposobem zaspokojenia wierzycieli w postępowaniu upadłościowym prowadzonym w trybie likwidacyjnym jest podział funduszów masy upadłości, który przeprowadzany jest na podstawie przygotowanego przez syndyka planu podziału. To czy dany wierzyciel zostanie ostatecznie zaspokojony uzależnione jest w sporej mierze od charakteru przysługującej mu wierzytelności. Przepisy prawa upadłościowego i naprawczego przewidują bowiem kategorie wierzytelności, które determinują kolejność zaspokajania. W przypadku jakichkolwiek wątpliwości warto więc zasięgnąć porady prawnej.

                                                           Opracowanie: Sabina Szafraniec

Skomentuj