Zajdel & Szafraniec

Zacznijmy od podstawy prawnej. Art. 144 KC stanowi – Właściciel nieruchomości powinien przy wykonywaniu swego prawa powstrzymywać się od działań, które by zakłócały korzystanie z nieruchomości sąsiednich ponad przeciętną miarę, wynikającą ze społeczno-gospodarczego przeznaczenia nieruchomości i stosunków miejscowych.

Artykuł ten (oraz następne art. 147 – 151 KC) jest jednym z istotniejszych przepisów dotyczących immisji, składającym się na tzw. prawo sąsiedzkie, tj. wyznacza granice immisji. Wskazuje on, kiedy takie immisje należy znosić, a kiedy można domagać się zaprzestania określonego działania i naprawienia wyrządzonej szkody.

Prawo do własności oraz ochronę własności, także nieruchomości, mamy zagwarantowane w Konstytucji RP. Tyle tylko, że zgodnie z przyjętymi zasadami nasza wolność korzystania z własności kończy się tam, gdzie zaczyna się wolność i własność drugiej osoby. Do takich ograniczeń wynikających z zasad współżycia społecznego należy wspomniane prawo sąsiedzkie. Bycie właścicielem nie upoważnia do korzystania ze swojej własności w sposób całkowicie dowolny i nieograniczony.

Art. 144 KC zawiera w swej treści ograniczenie prawa własności, polegające na konieczności znoszenia przez właściciela nieruchomości naruszeń przysługującego mu uprawnienia do korzystania ze swej rzeczy wolnej od jakichkolwiek ingerencji innych osób, jeśli tylko:

• naruszenia następują w wyniku działań właścicieli nieruchomości sąsiednich, które można zakwalifikować jako wykonywanie prawa własności i zarazem;
• naruszenia te nie zakłócają korzystania z nieruchomości ponad przeciętną miarę wynikającą ze społeczno – gospodarczego przeznaczenia nieruchomości i ze stosunków miejscowych.

Tak więc cytowany przepis:

• potwierdza uprawnienie właściciela do korzystania ze swej nieruchomości w sposób wolny od naruszeń, chyba że naruszenia te wynikają z wykonywania prawa własności właścicieli nieruchomości sąsiednich i zarazem nie przekraczają przeciętnej miary;
• zezwala na korzystanie z nieruchomości w taki sposób, by jego skutki nie ograniczały się do danej nieruchomości, lecz obejmowały nieruchomości sąsiednie, jeżeli tylko naruszenia w korzystaniu z nieruchomości sąsiednich wynikłe z korzystania z danej nieruchomości nie przekraczają przeciętnej miary.

(więcej…)

W dniu 05.08.2015r ustępujący tego dnia Prezydent RP Bronisław Komorowski podpisał długo wyczekiwaną przez branżę energetyczną Ustawę z dnia 24.07.2015r o  przygotowaniu i  realizacji strategicznych inwestycji w zakresie sieci przesyłowych (Dz. U. 2016, poz. 1812), powszechnie nazywaną „specustawą o korytarzach przesyłowych”.

Przedmiotowy akt realizuje zamierzenia dotyczące transeuropejskiej infrastruktury energetycznej w zakresie inwestycji określanych mianem projektów wspólnego zainteresowania (ang. PCI), w rozumieniu przepisów Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 347 / 2013 z dnia 17.04.2013r w sprawie wytycznych dotyczących transeuropejskiej infrastruktury energetycznej, uchylające Decyzję nr 1364 / 2006 / WE oraz zmieniające Rozporządzenia (WE) nr 713 / 2009, (WE) nr 714 / 2009 i (WE) nr 715 / 2009 (dalej: Rozporządzenie nr 347 / 2013 albo Rozporządzenie). Najogólniej rzecz ujmując, Rozporządzenie nr 347 / 2013 ukierunkowane jest na stworzenie bezpiecznego i konkurencyjnego rynku m.in. energii elektrycznej w ramach Unii Europejskiej, w tym poprzez rozbudowę istniejącej infrastruktury wewnętrznej oraz połączeń transgranicznych, jak również poprzez budowę nowych źródeł energii odnawialnej. Celem Ustawy jest udrożnienie procesu inwestycyjnego dla projektów wspólnego zainteresowania, które to inwestycje są traktowane przez UE, jako priorytetowe dla zapewnienia bezpieczeństwa energetycznego i rozwoju konkurencji w tym segmencie wspólnotowego rynku.

(więcej…)

Zasiedzenie określone zostało w  art. 172 § 1 i 2 KC – § 1. Posiadacz nieruchomości niebędący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od lat dwudziestu jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze (zasiedzenie). § 2. Po upływie lat trzydziestu posiadacz nieruchomości nabywa jej własność, choćby uzyskał posiadanie w złej wierze. Tak więc przesłankami zasiedzenia są dwie i muszą wystąpić równocześnie: upływ czasu oraz samoistne posiadanie w dobrej, bądź w złej wierze.

W prawie rzymskim wymagano spełnienia pięciu przesłanek: res habilis (rzecz, którą można zasiedzieć); titulus (tytuł prawny); fides (dobra wiara); possessio (posiadanie); tempus (czas). W polskim prawie ziemskim  zasiedzenie występowało od XIII wieku. Zasadniczą przesłanką był czas. Statut warcki przewidywał 30 lat dla zastawionych nieruchomości. W nowożytnym prawie miejskim wymagano tytułu prawnego (np. umowa kupna), dobrej wiary, upływu czasu (co do ruchomości rok i 6 tygodni; co do nieruchomości – jeżeli dokonano już wydania – rok i 6 tygodni; w innych wypadkach 31 lat, 6 tygodni i 3 dni). Nie można było zasiedzieć: rzeczy państwowej, rzeczy służącej do kultu religijnego, rzeczy pochodzącej z kradzieży.

(więcej…)